اکنون آنجلین مجبور است از چیزی آگاه شود. درست زمانی که فکر می‌کردم می‌توانیم اجازه دهیم کمیته‌ی آگاهی دانش‌آموزان با وقار و متانت و در آرامش بمیرد، (مانند یک فیل پیر باشکوه) آنجلین مجبور است از چیزی باخبر شود. عالی شد. مدیونید فکرک نید آن چیز یک موضوع جالب مانند برق ناخن یا اینکه چرا باید کلاس ویژه‌ای در زمینه برق ناخن تشکیل داد و چگونه آن را از روی گوش گربه‌ات پاک کرد، است ( مامان اگر در حال خواندن این متن هستی بدان که من به چیزی اعتراف نکرده‌ام. شاید کس دیگری آن قلب را در استینکر نقاشی کرده است.) آنجلین از مساله‌ای که معمولا بزرگسالان عاشق آن هستند آگاه شد.

من و ایزابلا یکی از آن روزهایی را تجربه کردیم که چهار ساعت وقت می‌گذاری تا درباره کاری که می‌خواهی انجام دهی تصمیم بگیری و بعد وقتی برای انجام آن نداری؛ به همین دلیل در حالت‌هایی که باعث می‌شود بی‌استخوان به نظر برسی تلویزیون تماشا می‌کنی.

وقتی بابا امروز صبح این مسئله را پیش کشید، به این نکته اشاره کردم که نمرات من در همه ی درسها غیر از ریاضی خوبه. بابا گفت: «باید توی همه ی درس ها موفق باشی.» من گفتم:«اصلا این روزا کی به ریاضی احتیاج داره؟» بابا گفت:«من. من حسابدارم. شغلم اینه. خرج خونه رو از همین راه درمیاریم.» من گفتم:«بابا، اگه قرار بود همه مثل تو ریاضیشون خوب باشه، دیگه مجبور نبودن تو رو استخدام کنن. قبول کن، هر چی آدمای دور و برت کمتر از ریاضی سردربیارن، وضع خونواده ی ما بهتره.» و دهن بابا مثل یه کتاب ریاضیات بزرگ و قدیمی بسته شد. با بیچارگی به مامان نگاه کرد. با خودم فکر کردم، جواب رو حال کردی، جناب ریاضیدان؟