زرافه مثل همیشه حوصله‌اش سر رفته و دلش می‌خواهد دوستی داشته باشد که با او درد دل کند. برای همین نامه ای می‌نویسد و آن را به یک جای دور، یعنی آن طرف افق می‌فرستد. در آنجا یک دوست نامه‌نگاری پیدا می‌کند که اسمش پنگوئن است. زرافه چیزی درباره‌ی پنگوئن نمی‌داند و نامه‌ةایش پر از سوال است. پنگوئن چه شکلی است؟ گردن پنگوئن کجاست؟ و به این ترتیب، نامه از افق تا افق می‌رود و برمی‌گردد.

شهردار این بار به پروانه ای تبدیل شد که در جنگل پرواز می‌کرد.

او به آرامی و نرمی در هوا معلق بود و تاب می‌خورد و این حس سبکی آنقدر برایش زیبا بود که در خواب دستانش را بر روی زمین به حالت پرواز از هم باز کرده بود و لبخند دلنشینی بر لب داشت.

خانم هوله ووله با سرعت و بی سر و صدا از روی پایه‌ی تخت به طرف میز کار شهردار جستی زد و روی برگه‌های کاغذی بالا و پایین پرید.

و از شهردار پرسید: «این خواب را دوست داری؟»

شهردار هم آهسته پاسخ داد: «البته!»

«پس احتمالاً دوست داری همیشه توی جنگل پرواز کنی، نه؟»

شهردار با صدایی آرام پاسخ داد: «البته!»

«اما تو که می‌خواهی جنگل را نابود کنی. چرا؟ چون نمی‌دانی که چطور باید شهری کوچک را به شهری بزرگ تبدیل کنی!»