شهردار این بار به پروانه ای تبدیل شد که در جنگل پرواز می‌کرد.
او به آرامی و نرمی در هوا معلق بود و تاب می‌خورد و این حس سبکی آنقدر برایش زیبا بود که در خواب دستانش را بر روی زمین به حالت پرواز از هم باز کرده بود و لبخند دلنشینی بر لب داشت.
خانم هوله ووله با سرعت و بی سر و صدا از روی پایه‌ی تخت به طرف میز کار شهردار جستی زد و روی برگه‌های کاغذی بالا و پایین پرید.
و از شهردار پرسید: «این خواب را دوست داری؟»
شهردار هم آهسته پاسخ داد: «البته!»
«پس احتمالاً دوست داری همیشه توی جنگل پرواز کنی، نه؟»
شهردار با صدایی آرام پاسخ داد: «البته!»
«اما تو که می‌خواهی جنگل را نابود کنی. چرا؟ چون نمی‌دانی که چطور باید شهری کوچک را به شهری بزرگ تبدیل کنی!»
